Έρχονταν πίσω μουσικές
φιγούρα απ’ τις μοναχικές
το σβήνει άλλο για ν ανάψει
στήθη δεν έχει πια να κάψει
οι χρόνοι βάσταγαν το ίσο
σοφάδες κρέμαγαν σε γείσο
οι φίλοι του κοντά με τ άστρα
και αλεξανδρινό σε γλάστρα
γυαλί θαμπό των αομμάτων
η πίστη σώζει των θαυμάτων
δε προσπαθεί να καταλάβει
ανήκεστος του κόσμου η βλάβη
κι ως τραγουδά σε πόρτα ορθός
για να τρομάξει ποιος εχθρός
κάμει να μοιάσουν μαγικά
αντάρτικα τα λαϊκά
η τελευταία έφοδος
Δεν ξέρω το όνομα του και ίσως δεν το μάθω
ποτές
ίσως ακόμη το αλεξανδρινό να ήταν κάτι άλλο
και τα μαύρα γυαλιά μια σύμπτωση.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο εχθρός δεν
φοβήθηκε
και πως
το τραγούδι του έμοιαζε πολεμική
ιαχή
μια τελευταία έφοδος της ζωής ενάντια στο
αναπόφευκτο .
Αργοστόλι
3/7/20
