ο κύριος Πεγιάνοβιτς έχει πεθάνει

Έλυσαν οι χρόνοι μου και πάνε

καράβια με τη κόρνα τους στεντόρεια

στο μαύρο πάντα να μιλά τ’ άλλα να κουδουνάνε

ο μέντορας που είχα στα εμπόρια

μεγάλες προσδοκίες και στολή

του πειρατή με δυο σπαθιά και το κεφαλοπάνι

κάποιον Πεγιάνοβιτς θυμάμαι να καλεί

και πως του είπανε πως έχει πια πεθάνει

τώρα τις λέξεις περιμένω στο ποτήρι

να με φιλέψουν απ τη δόξα των μαικήνων

του πεθαμένου κάνω χρόνια ενα χατίρι

κι ας μην αγόρασα ποτέ κάτι από εκείνον

παλιά παρέα αποτσίγαρα σβηστά

και το δικό μου που είχα χούι να σαλιώνω

άλλα στο φίλτρο όταν φτάσανε μπροστά

κι άλλα δυο τζούρες μοναχά δυο τζούρες μόνο

Ο Νιαγάρας

Χαμήλωσε  φτερά το νυχτοπούλι 

τ’απέμειναν οι μνήμες της αφής

κι απ’ ένα καζανάκι οροφής

τ’ άσπρο χερούλι

 τετράγωνο κουτί των ενθυμίων

παγκάρι που ηχεί των οβολών μας

σε άγιο προστάτη των φαλών μας

κι απόρων κορασίδων πλην τιμίων

αληθινά οσα θυμίζουν κι οσα ψεύτικα

θωπεία ταπεινών αντικειμένων

 τη νίκη κουβαλούν των πεπρωμένων

κι άλλα την ήτα που ποτέ δε παραδέχτηκα

μοιάζει αναίτια τ’ αφήνω να παλιώνουν

εκει γαλήνια στη ξύλινη τη κάρα

μ’ ένα χερούλι ανάμεσα τους Νιαγάρα

να λες το τράβηξες και όλα εδώ τελειώνουν