Χαμήλωσε φτερά
το νυχτοπούλι
τ’απέμειναν οι μνήμες της αφής
κι απ’ ένα καζανάκι οροφής
τ’ άσπρο χερούλι
παγκάρι που ηχεί των οβολών μας
σε άγιο προστάτη των φαλών μας
κι απόρων κορασίδων πλην τιμίων
αληθινά οσα θυμίζουν κι οσα ψεύτικα
θωπεία ταπεινών αντικειμένων
τη νίκη
κουβαλούν των πεπρωμένων
κι άλλα την ήτα που ποτέ δε παραδέχτηκα
μοιάζει αναίτια τ’ αφήνω να παλιώνουν
εκει γαλήνια στη ξύλινη τη κάρα
μ’ ένα χερούλι ανάμεσα τους Νιαγάρα
να λες το τράβηξες και όλα εδώ τελειώνουν
"να λες το τράβηξες και όλα εδώ τελειώνουν"
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εκεί που τελειώνουν, εκεί πάλι ξεκινούν
Νέα Ποιήματα
Νέες υποσχόμενες Ζωές...
Τις ήττες μας οφείλουμε να τις παραδεχόμαστε όσο και τις νίκες μας φαντάζομαι, καθώς μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μετά την παραδοχή ο Νιαγάρας. Ποτέ πριν :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σας αγαπητέ. Μου άρεσε πολύ ο καταρράκτης σας :-)