ο ιππότης

Θέλω να πάρω ένα ιππότη καβαλάρη

με την ασπίδα και στο στήθος τον σταυρό

έψαχνα χρόνια κάποιον για να βρω

θεού να έχει πίστη και τη χάρη

και νάτος πλαστικός ωραία βαμμένος 

με τα φτερά την πανοπλία το σπαθί

σαράντα χρόνια έχει σκοτωθεί

μα στέκει θαλερός αναστημένος

έπρεπε μοιάζει τα πενήντα μου να κλείσω

να μου θυμίζει μια φορά κι ένα καιρό

με το σπαθί του παιχνιδιού το τρομερό

ότι δεν μπόρεσα κανέναν να νικήσω

τώρα φαντάζει τιμωρία για μεγάλους

έχουν οι χρόνοι και των δυο μας περάσει

αυτός τους άγιους τόπους έχει χάσει

εγώ έχασα κι αυτούς κι όλους τους άλλους

ο ιππότης

λιθόστρωτο  19/12/08

Όλα τα θέλω τα κρυφά κι όλα τα φανερά του

σε μια ρεκλάμα ζωγραφιά που ταζε το ταξίδι

τότε ξαναγεννιότανε μέσα στα όνειρα του

σαν Ηρακλής που έπνιγε ένα μεγάλο φίδι

το μαγαζί πεζόδρομος, μονόδρομος το πρέπει

σα το γατί μπερδεύτηκε σε μια ζωή κουβάρι

ήταν ο κόσμος κάποτε που χώραγε στη τσέπη

μα τώρα που μεγάλωσε τον κουβαλάει ταγάρι

κουράστηκε στα γόνατα να λέει για το δέρμα

χρόνια το έκαμε πολλά  μα τώρα τον σκοτώνει

τόσα παπούτσια κι έφτασε, ξυπόλητος στο τέρμα

ψεύτικος είσαι ουρανέ κι οι γλάροι σου χαρτόνι

και παρατάει τα κουτιά το κόκαλο στη φτέρνα

νησόπουλα και θάλασσες ταξίδια καραβίσα

σαράντα χρόνια δείξανε τα δόντια σα τη σμέρνα

κι ορμά με το κεφάλι του στου τοίχου την αφίσα

Στο παπουτσάδικο