σαπούνι στα μάτια

                                                                             

Είχα ένα όνειρο καράβι

με άλμπουρο και τσιμινιέρα

τότες θυμάμαι στην μπανιέρα

είδα τα φώτα του ν ανάβει

τρανό καράβι που χε κύρη

ένα μικρούλη κακομοίρη

και για του πέλαγου τα πλάτια

έλεγα πότες θα κινήσει 

μα είχε η μάνα σαπουνίσει

στόμα λαιμό αυτιά και μάτια

και ξέβγαζε μου το ρουθούνι

για να μη σκάσω απ το σαπούνι

κι ήρθανε χρόνοι στην αράδα

να τρέχει πάνω μου η βρύση

δεν λέει εκείνο να κινήσει

μήτε να φύγει η σαπουνάδα

κι όσο το μάτι μου ν ανοίξει

τόσα νερά το είχαν πνίξει

είχα ένα όνειρο καράβι

όνειρο κρύσταλλο γυαλί

του καπετάνιου τη στολή

ακόμη ο ράφτης μου τη ράβει

κι όταν τελειώσει κάποια μέρα

δεν θα χει βούλωμα η μπανιέρα 

Μισό κονιάκ που πήγε κάτω σα φαρμάκι

κι άλλο μισό για τη καρδιά να στηλωθή

είχαν τα εμπόρια του φίλου μου χαθεί

στης πίσω αυλής το μαγαζί, στο καμαράκι

σκυμμένοι ώμοι , ο καθένας το σταυρό του

εγώ με μνήμες παιδικές, παλιά βαρίδια

να το δωμάτιο της γριάς στη Κλεομβρότου

και του πατέρα η μυρωδιά η ίδια

σκόρπια χαρτιά κι ο τελικός λογαριασμός

συνήθεια χρόνων που θ αλλάξει ,ποιος τ αντέχει;

και του σταυρού ο τελευταίος πειρασμός

{ έχει για όλους ο θεός, για μας δεν έχει }

ψίχουλα μνήμης γύρω και παντού

θα χαμε όνειρα αν ήμασταν πιο νέοι

γέρικα μάτια της καρδιάς το πασπαρτού

{ Γιάννη δεν γίναμε ποτές καπεταναίοι }

Κι εκεί στο μαγαζί το αδειανό

στους τοίχους π αντηχούσε η μιλιά μου

άλλο ένα ψίχουλο φορτώθηκα βουνό

και μέρμηγκας το πάω για τη φωλιά μου

το ψίχουλο