μη με τρομάξουν

Με ξέχειλο ποτήρι και μ’ ευχές

στης σόμπας τη γωνιά τη πυρωμένη

χειμώνα π’ αρχινάνε οι βροχές

στο τοίχο αδειανή τους η κορνίζα

από τα κάδρα  ξεκολλούν οι πεθαμένοι

παλιομοδίτες μες τα ρούχα τους τα γκρίζα

σε γνώριμες εκει τις αγκαλιές

η νύχτα που’ χει κι ο βροχάρης αναστήσει

μιά παρηγόρια σα ρακόμελου γουλιές

και ευλογιά για το θνητό που ζει το θάμα

κάνει το δάκρυ της χαράς να μοιάζει λύση

ξόρκι του πόνου και του θάνατου αντάμα

μουσαφιραίους έχω απόψε γλεντοκόπους

η λογική ίδια κι ο νους μου να  λαθαίνει

για άλλους μάθαινα καιρούς και άλλους τόπους

μα ως  υψώνουν το ποτήρι να μου τάξουν

θα πρέπει λέω να μιλούν σ όποιον  πεθαίνει

και δε το λεν ευγενικοί μη με τρομάξουν