Καμιά φορά μες τις ομίχλες των καφενείων
πάνω στις λιγδιασμένες γραβάτες πλέκουν
τα χέρια κι αποκοιμώνται
όταν ανοίγουν τα μάτια μοιάζουν ξαφνισμένοι
μαθημένοι πάντα να ξυπνούν πλάι σε κομοδίνο
με φάρμακα
εγώ να πληρώνω ακουμπώντας αθόρυβα
τα κέρματα στο τραπέζι
και ο καφετζής να επιμένει πως φταίει
το ζάχαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου