η μοναξιά των καφενείων

Κάθε που τρώει μου η λάμια

κι ειν ο καφές υποφερτός

ξένος του τόπου και φερτός

τραπέζι βρίσκω πλάι στα τζάμια

όνειρο ψάχνω να ταιριάζει

το παραμύθι να κρυφτώ

και μέσα τους να ονειρευτώ

σαν ήρωας που τα νοικιάζει

κι όταν εχθρός άλλος δε μένει

γυρνώ σα να λειπα απ εκεί

σε μια που φεύγει Κυριακή

σε έναν καφέ που περιμένει

μετά το ντέρμπι των αιωνίων

στο κομπολόι στη ζαχαρίνη

σε βλέφαρα που έχουν βαρύνει

στη μοναξιά των καφενείων