το ματ του έρωτα

Μιαν άνοιξη θέλω να κόψης

τα  μαλλιά σου

σα πένθους λύπη το ήθελε

κι οδύνη

σα μια παρτίδα που ’χασες

το βασιλιά σου

να στέκουν πύργοι ανώφελα

που εάλω

σύνορα κόσμου άδειου

να ορίζουν

σα κούρσο να ’βρε ο έρωτας

μεγάλο

να σέρνουν τ’ άλογα τα γκέμια

στη σκακιέρα

να ’ναι μονάχα οι δυο τρελοί

παρηγοριά σου

μιαν άνοιξη αχ να το ειδώ

μια μέρα

κι άπονη εσύ κομμένα τα

μαλλιά σου

να σεργιανάς τ’ ασπρόμαυρα

πλακάκια ερωτευμένη

κι όλο να λες ο βασιλιάς , που είναι

ο βασιλιάς σου