στο μαρκάτο

Παράταιρα η στάση του σκυφτή

μα είχε ένα χαμόγελο ως τ’ αυτί

μου έκαμε αστεία και γελούσα

τη τσούλαγε, εγώ την κουβαλούσα

βιτρίνα το κατάστημα με λούσα

περίσσευε στο ξώφτερνο η πατούσα

αγχέμαχα σ’ αγώνα βιοπάλης

ο δρόμος το καρότσι κι ο χαμάλης

της μιας να γέρνεις κι άξαφνα της άλλης

ζωή της αδικίας της μεγάλης

την αγορά παλιά τη λέγαμε μαρκάτο

και σε τσουλάμε μια μέρα παρακάτω