η συχώρεση του Ιούδα

Θα ρθει μια μέρα να σε βρω σ' αυλή της οικούμενης

στις παρυφές του Γολγοθά και τη Γεσθημανή

κι εκει στη μέση του καφέ εσύ να επιμένεις

πως έχει γιάνει το καρφί και πια δε σε πονεί

θα χει η κουβέντα συννεφιά κ΄ ήχο παραπονιάρη

εσύ με φίλο το φονιά και δίπλα τον ληστή

να χει φορέσει μου η ψυχή κουρέλια διακονιάρη

ποτές ως να  μη χάθηκα, μην έχω κρεμαστεί

κι έτσι καθώς αναίτια μ' αφήκα να γεράσω

κι ήταν σα να με δέχτηκες σε ουρανού χωριό

μήτε για τη συχώρεση δεν έχω να κεράσω

τα ξόδεψα σε μιας ζωής το κεραμιδαριό