Κατευόδιο

Τα όνειρα θυμάμαι τα πιασμένα

σε  ξόβεργα  μιας  μοίρας  πονηρής

και αν είπαν  ότι  έφυγες νωρίς

μοιάζει να πέθανες πολύ μετά από μένα

Των τελετών σα σιωπούν  τα τετριμμένα

σε σβήνει ο χρόνος σα ποτέ να μην υπήρξες

της μάνας το μαντήλι και οι μύξες

δε πείθουν και δεν έπεισαν κανένα

Μόνο  εγώ απ του Προκρούστη το ντιβάνι

αναρωτιέμαι  ποιό τα μέσα σου βολεί

πρέπει τα όνειρα να κλάψω πιο πολύ

η για εκείνους που μου τα χουνε ξεκάνει