Μεστό όλο χυμούς , αειθαλές
το φυλλοβόλο εμέ παραμερίζεις
στο λινομέταξο αχνοφαίνονται θηλές
και έναν Αύγουστο ξωπίσω ανεμίζεις
χωρίς στηθόδεσμο εσείοντο, χωρίς
εσύ καλλίμαστος να κάμεις πως γνωρίζεις
στο ξυπνητό όνειρο μπλάβο αναχωρείς
και στη πεζή ημέρα με γυρίζεις
των θείων άγνωστες ως μένουν οι βουλές
του παραδείσου ωσάν μετάλαβα την τέρψη
ήταν δεν ήταν αμφιβάλλοντας να λες
ίδια με αυτούς που στο μυαλό έχουν σαλέψει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου